Ras geschiedenis American Akita:
Al zeker 500 jaar geleden vond er al immigratie plaats van keesachtige honden vanuit China tot naar de eilanden van Japan
In de 12e eeuw begon men met de introductie van hondengevechten en werd een populaire “sport”.
Nadat de populariteit weer minder werd, werden de Akita’s meer gebruikt als herders –jacht en waakhonden.
17e eeuw
Een beroemde Europese war lord woonde geïsoleerd. Hij gaf zich zelf een doel de grootste, meest krachtige ras te ontwikkelen welke Japan nog nooit had gezien.
Hij gebruikte hiervoor de Russische Laika, die klaarblijkelijk in die tijd erg groot waren. De invloed van deze honden op het type wat al bestond was enorm. Er ontstond inderdaad een hond van een groot formaat, met een geweldig jachtinstinct en karakter. Deze honden werden vooral door de aristocratie zeer gewaardeerd.
19e eeuw:
Het type van twee eeuwen geleden, was bijna uitgestorven, de honden werden gebruikt tijdens de jacht. De taak van de honden was het blokkeren van het wild, zodat de jagers er naartoe konden om ze verder dood te knuppelen. Wapens waren er in die tijd nog niet. Ook zouden de honden wel gebruikt worden als herders honden, hadden ze functie als waakhond in het leger, blindengeleide hond, hulp als valkeniers hond en goede babysitters terwijl de moeder het veld inging om daar te gaan werken.
Akita mythe:
Het krijgen van een symbool in de vormvan een beeldje van een Akita werd en wordt nog steeds beschouwd als beschermer tegen ziekten.
De (Amerikaanse) Akita:
Akita is een provincie in het noorden van Japan, het is bergachtig en berucht om zijn verschrikkelijke koude winters.
De Akita is één van de 8 nationale rassen en wordt beschouwd als een ras met een onschatbare waarde voor het land. Er werd vroeger enkel en alleen maar geëxporteerd als een zeer bijzonder cadeau .
Honden gevechten:
Met de samoerai vechters aan hun zijde, werden deze gevechten georganiseerd om de moed van de honden te tonen, de gevechten hebben wel tot het begin van de 20e eeuw plaats gevonden. Ook kruisingen vonden er tijdens deze periode plaats, met voornamelijk de Tosa Inu of anderen mastief achtige honden, dit om nog meer kracht en moed in te fokken en op zo’n manier “goede vechthonden”te fokken.
Toen in 1908 gevechten werden verboden, werd het ras niettemin behouden als een groot Japans ras en in 1931 aangemerkt als nationaal monument. Gedurende de Tweede Wereldoorlog (1939-1945) was het gebruikelijk om vacht van honden te gebruiken voor de kleding van soldaten. De politie nam alle honden in beslag, behalve de Duitse Herdershond die gebruikt werden. Om deze inbeslagname te omzeilen werd het ras gekruist met Duitse Herdershonden. Toen de Tweede Wereldoorlog eindigde was het aantal Akita’s drastisch verminderd. Er bestonden op dat moment 3 typen:
-Matagi Akita’s
-Fighting Akita’s (vechthonden)
-Shepherd Akita’s (hoeders)
Dit gaf de nodig verwarring in de situatie. Gedurende de wederopbouw van dit ras na de oorlog genoot Kongo-go, van de Dew-lijn een enorme populariteit. Veel Akita’s van deze lijn, die zowel karaktertrekjes hadden van de Mastiff en de Duitse Herdershond, werden naar de Verenigde Staten gebracht door (ex) militairen. Deze Akita’s trokken de aandacht van fokkers, mede door de intelligentie, en het vermogen zich aan te passen aan veranderende omstandigheden. De fokkers spanden zich in om een nieuwe lijn op te zetten en het aantal fokkers en honden nam toe.
De Akita Club van Amerika werd opgericht in 1956 en de AKC accepteerde het ras in 1972. Helaas accepteren de Amerikaanse en Japanse rasvereniging de registraties van elkaar niet, zodat de deur gesloten bleef voor de introductie van nieuwe lijnen in Japan. Karakterstieken en type zijn dus onveranderd sinds 1955.
Het natuurlijke temperament van de Amerikaanse Akita bestaat voor 50% uit zachtaardigheid, 25% uit agressiviteit en de overige 25% als een stuk klei dat de eigenaar kan vormen naar zijn zin. De Amerikaanse Akita kan dominant zijn (voornamelijk de reu) tegen andere honden, heeft nauwlijks zachte gevoelens voor andere honden omdat hij zo sterk is ziet hij er niet tegenop om zo nu en dan zijn karakter eens te meten en de ander zijn wil op te leggen. Een Amerikaanse Akita laat weinig van zich horen omdat hij van nature geen blaffer is, maar als hij van zich laat horen moet je er aandacht aan schenken en het onderzoeken. Onderschat ook nooit het beschermende instinct van de Amerikaanse Akita. Als laatste, ook een Amerikaanse Akita heeft een sterke drang naar onafhankelijkheid.
Hachiko
Ras informatie kan niet compleet zijn zonder het verhaal van deze Akita te vermelden.
HACHIKO1-300x156De loyaliteit en de toewijding van deze honden wordt dan ook wereldwijd geliefd .
Hachiko was eigenaar van een Japanse professor, die doceerde aan de universiteit van Tokyo. Hachiko liep elke dag mee met de professor en vertrok op tijd om hem elke dag om de zelfde tijd weer op te gaan halen van het station. Op 21 mei 1925 terwijl Hachiko ongeveer 2 1/2 jaar was overleed zijn baasje. De professor kreeg hachiko-2-194x300tijdens het geven van les een hartaanval en overleed. Dit weerhield Hachiko niet om nog steeds elke dag naar het station te gaan om daar zijn baasje te hopen te verwelkomen. De vrouw van de professor verhuisde en de familie zal wel voor hem zorgen. Uiteindelijk verviel Hachiko in een zwervers bestaan, mensen begonnen hem steeds meer op te vallen en gaven hem te eten en eventueel te verzorgen als dat nodig was. Maar elke dag kwam Hachiko terug om weer vergeefs op zijn baasje te wachten. Op 7 Maart 1935 hebben ze Hachiko gevonden, hij was overleden, op precies dezelfde plek waar hij jaar in jaar uit, had gewacht op zijn baasje. Deze plaats is nu een ontmoetingsplaats geworden van geliefden, want dit was de plaats waar Hachiko zijn hele leven had gewacht op iemand waar hij zielsveel van hield.